ΠΡΑΣΙΝΟ ΜΙΛΙ

Συνέντευξη με τον 

Θωμά Λιόλιο από 

το "Ποτάμι"...

Ο Θωμάς Λιόλιος γεννήθηκε στη Βέροια, σπούδασε οικονομικά, ήταν υποψήφιος βουλευτής με το "Ποτάμι" και εργάζεται στην συνεταιριστική οργάνωση Venus. Στις πολιτικές διεργασίες των ημερών είναι από τα δραστήρια στελέχη δημιουργίας του νέου πολιτικού φορέα.

-Αξίζει τόση επιμονή στα διαδικαστικά;...

Πράγματι, φαίνεται πως στην διαδικασία για την εκλογή του 

επικεφαλής του νέου πολιτικού φορέα υπάρχει μια εμπλοκή γύρω 

από το ζήτημα της ηλεκτρονικής ψηφοφορίας εξ αποστάσεως  και 

κυρίως της συμμετοχής σ’αυτήν των ελλήνων του εξωτερικού.

Μάλιστα η συζήτηση γύρω από αυτό το θέμα επικεντρώθηκε στο 

τεχνικό μέρος με αποτέλεσμα να αντιμετωπίζεται το θέμα σαν 

«διαδικαστικό».Τα όρια όμως μεταξύ του «διαδικαστικού» και του 

πολιτικού, της σημαντικότητας της «λεπτομέρειας» και της 

σημασίας του «όλου», είναι όχι απλώς ρευστά αλλά συνεχώς 

επαναπροσδιοριζόμενα όταν, ειδικά σ’αυτήν την περίπτωση, από 

πίσω τους κρύβονται βαθιά ριζωμένες αντιλήψεις (ορθές ή 

στρεβλές) για την έννοια της δημοκρατίας. Συγκεκριμένα: είναι 

πασιφανές ότι ο επικεφαλής που θα εκλεγεί από την διαδικασία θα 

είναι ιδιαίτερα ενισχυμένος, άρα αποτελεσματικός, αν η 

συμμετοχή των πολιτών ξεπεράσει έναν αριθμό 150 έως 200 

χιλιάδων ατόμων. Η ηλεκτρονική ψηφοφορία εξ αποστάσεως και η συμμετοχή των ελλήνων του εξωτερικού εγγυάται αυτήν την συμμετοχή (κυρίως των νέων). Στην αντίθετη περίπτωση η συμμετοχή θα κινηθεί σε αριθμούς που θα δώσουν έναν ηγέτη στηριζόμενο σε αμφίβολη βάση. Από αυτήν την άποψη λοιπόν δεν είναι ένα διαδικαστικό ζήτημα αλλά βαθιά πολιτικό. Τι πιο πολιτικό από την εξασφάλιση της πλατύτερης δυνατής συμμετοχής; Βαθιά πολιτικό όμως είναι και το γεγονός πως ένας φορέας που ευαγγελίζεται την πρόοδο και το άνοιγμα στο καινούργιο δεν μπορεί να στέκεται άναυδος μπροστά στην όποια τεχνική δυσκολία και να κάνει πίσω. Αν πιστεύουμε στην ανάγκη να ενισχυθεί η δημοκρατία μας με την ευρύτερη δυνατή συμμετοχή των πολιτών στις όποιες διαδικασίες της, τότε κοιτάμε το «τεχνικό» πρόβλημα κατάματα, το αντιμετωπίζουμε και προχωράμε. Δεν κρυβόμαστε πίσω από ένα «δεν γίνεται». Πολιτικό ζήτημα είναι επίσης το να ζητά ο χώρος μας την συμμετοχή των ελλήνων του εξωτερικού (που γνωρίζουμε καλά το σημερινό δυναμικό τους και την ανάγκη τους για σύνδεση με την πατρίδα) στις εθνικές εκλογές και να κάνει πίσω στην συμμετοχή του σε μια διαδικασία εσωτερική μεν αλλά σημαντική για την πολιτική ζωή του τόπου. Και τέλος η επιμονή δύο τουλάχιστον σημαντικών υποψηφίων, από αντίθετες θέσεις, (Γεννηματά - αδύνατη η εφαρμογή, Θεοδωράκης – εκ των ων ουκ άνευ) στην σημασία αυτής της «διαδικασίας», αποδεικνύει ότι δεν είναι απλά ένα διαδικαστικό θέμα. Αναδεικνύει πολιτικό προσανατολισμό.

Επιτρέψτε μου να παραθέσω τη δήλωση του Σταύρου Θεοδωράκη για το θέμα: «Κάποιοι μεθοδικά σαμποτάρουν την ηλεκτρονική ψηφοφορία. Έχουν μάθει να εμπιστεύονται μόνο τους κομματικούς μηχανισμούς. Εγώ όμως θα επιμείνω και καλώ τους άλλους υποψήφιους να είναι ξεκάθαροι. Όχι "ναι μεν, αλλά".Η τεχνολογία το επιτρέπει. Μπορούμε να τα καταφέρουμε. Ιδιαίτερα απευθύνομαι στην κυρία Γεννηματά. Θα πρέπει να αποφασίσει: Θα τολμήσει ή θα κάνει πίσω; Το νέο προοδευτικό Κίνημα για να είναι μεγάλο, για να είναι δυνατό, θα πρέπει να το ψηφίσουν εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες. Οι φίλοι μας. Ό,τι άλλο θα είναι λάθος».

-Αν μετεκλογικά επρόκειτο να επιλεγεί συνεργασία, ποιους θεωρείτε  πλησιέστερους, ΝΔ ή ΣΥΡΙΖΑ;

Αυτό που χρειάζεται η χώρα είναι να βρούμε τολμηρές, λογικές λύσεις, δανειζόμενοι απόψεις και από την κεντροαριστερά και από την κεντροδεξιά. «Το "αριστερά" και "δεξιά" δε σημαίνει πάρα πολλά για το μέλλον. Σήμαινε στο παρελθόν, σήμαινε για τους παππούδες μας. Η επιχειρηματικότητα είναι κεντροδεξιά; Η σύγκρουση με τη διαφθορά είναι δεξιά ή αριστερή λύση; Τα προβλήματα χρειάζονται άμεσες, λογικές και τολμηρές λύσεις που βρίσκονται και στην κεντροαριστερά και στην κεντροδεξιά.

Αυτή είναι μια προσέγγιση που θα καθορίζει κάθε φορά, σε κάθε 

συγκυρία, πως θα εξελίσσονται οι συμμαχίες ή οι συνεργασίες. Το 

πρόβλημα και η λύση του.

Από την άλλη μεριά η παρουσία του Νέου Πολιτικού Φορέα δεν πιστεύω ότι θα αφήσει ανεπηρέαστους την ΝΔ ή τον ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι δεν ξέρω για ποια ΝΔ ή για ποιόν ΣΥΡΙΖΑ θα μιλάμε σε λίγο καιρό και ποιος από αυτούς θα είναι πλησιέστερα στην λογική των πρακτικών λύσεων και ικανός να τις υποστηρίξει αποτελεσματικά.

-Αν εξαιρέσουμε τον Σταύρο Θεοδωράκη ποιόν από τους 

άλλους θα επιλέγατε;

Η επιλογή μου να υποστηρίξω τον Σταύρο Θεοδωράκη είναι 

επιλογή βασισμένη σε δύο ομάδες κριτηρίων. Πρώτα σε κριτήρια πολιτικά: η ιστορική του παρέμβαση για την δημιουργία του ΠΟΤΑΜΙΟΥ, η κοινοβουλευτική στάση του, η στάση του στην υπεράσπιση των δημοκρατικών θεσμών και οι πρωτοβουλίες του στο ζωτικό για την πατρίδα μας θέμα της σχέσης με τους δανειστές. Δεύτερο σε κριτήρια προσωπικά, εσωτερικά (κριτήρια για τα οποία αποφεύγουμε συνήθως να μιλάμε ενώ καθορίζουν με βαρύτητα τις αποφάσεις μας): Εκτίμησα τον άνθρωπο, την δύναμη του να σηκώσει ένα ιστορικό βάρος με επίγνωση του εγχειρήματος (μιλώ για τον Νέο Πολιτικό Φορέα), και την αγωνιστικότητα του που θυμίζει καζαντζακικό ήρωα.

Έτσι η ερώτηση για δεύτερη επιλογή δεν βρίσκει έδαφος μέσα μου. 

Όμως θα ήθελα να πω ότι είμαι ιδιαίτερα ικανοποιημένος με την ομάδα των υποψηφίων (τουλάχιστον όσων γνωρίζω) γιατί ανεβάζουν σε υψηλό επίπεδο το ζήτημα της επιλογής και κατ’επέκταση τον πήχη της πολιτικής ζωής στην πατρίδα μας.

-Πιστεύετε  ότι με τα μνημόνια που σήμερα εφαρμόζονται 

υπάρχει φως και αν όχι ποιες αλλαγές θα προτείνατε στα νέα 

μνημόνια.

Το ζήτημα δεν είναι αν τα μνημόνια από μόνα τους είναι καλά ή κακά, αν φέρνουν φως ή σκοτάδι. Το ζήτημα είναι πώς τοποθετούμαστε εμείς απέναντι στις δεσμεύσεις που πηγάζουν από αυτά. Αν πιστεύουμε ότι με υψηλή φορολογία και με κρατικίστικη οικονομία θα βρούμε την άκρη του τούνελ, πλανόμαστε πλάνη οικτρά. Αν πιστεύουμε ότι από τη μια θα υπογράφουμε ότι μας δίνουν, για να πάρουμε την επόμενη δόση, και από την άλλη θα βάζουμε τρικλοποδιές στην ίδια μας την υπογραφή τότε δεν είναι μακριά οι ζοφερές εξελίξεις που φοβόμαστε. Ναι υπάρχουν δυνατότητες για αλλαγές στα μνημόνια. Αρκεί να ενισχυθεί η παραγωγή, να υποστηριχθεί η δημιουργικότητα των συμπολιτών μας, να βγούμε από το αυτάρεσκο κουκλοθέατρο του «περιούσιου» και του «κατατρεγμένου» λαού και να πάψουμε να περιμένουμε με θρησκευτικό φανατισμό (και απαίτηση) το «θαύμα». Τότε, ναι, θα μπορούμε να επαναδιαπραγματευτούμε και τα μνημόνια και τη θέση μας στην Ευρώπη.

Θωμάς Λιόλιος

30 Σεπτεμβρίου 2017